'Echt' Worden (Becoming Real)

Een Knuffel-Paard en een Knuffel-Konijn praten met elkaar...

"Wat is ECHT?" vroeg het Konijntje op een dag toen ze naast elkaar voor de haard in de kinderkamer lagen. "Betekent het dat je van binnen iets hebt dat zoemt en van buiten een palletje?"
"Echt is niet hoe je gemaakt bent." zei het Leren Paard. "Het is iets dat met je gebeurt. Als een kind heel, heel lang van je houdt, niet alleen om met je te spelen, maar ECHT van je houdt, dan wordt je ECHT."
"Doet het pijn?" vroeg het Konijntje.
"Soms wel." zei het Leren Paard want hij sprak altijd de waarheid. "Maar als je Echt bent dan is het niet zo erg om pijn te voelen."
"Gebeurt het allemaal ineens, zoals opgewonden worden," vroeg hij, "of gaat het beetje bij beetje?"
"Het gebeurt niet allemaal ineens," zei het Leren Paard. "Je groeit erin. Het kost veel tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met lui die breekbaar zijn, of scherpe kanten hebben, of die altijd bang zijn. Tegen de tijd dat je Echt wordt ben je meestal kaal-geknuffeld, je ogen vallen eruit, je poten bengelen erbij en je ziet er haveloos uit. Maar dat alles is helemaal niet belangrijk, want als je eenmaal Echt bent dan kan je niet lelijk zijn, behalve voor mensen die het niet begrijpen."
"Ik veronderstel dat je Echt bent?" zei het Konijntje. En gelijk had hij er spijt van, want hij dacht dat het Leren Paard misschien gevoelig op dit punt zou zijn. Maar het Leren Paard glimlachte alleen maar.
"De Oom van het Jongetje heeft me Echt gemaakt," Zei hij. "Dat was Heel Lang geleden; maar als je eenmaal Echt bent kan je niet meer onecht worden. Het is voor eeuwig."
Het Konijntje zuchtte. Hij dacht dat het wel erg lang zou duren voor dit magische Echt met hem zou gebeuren. Hij verlangde ernaar om Echt te worden, om te weten hoe het voelt; en toch het idee om verkreukeld te worden en zijn ogen en snorharen te verliezen maakte hem een beetje triest. Hij wou dat hij het kon worden zonder deze lastige dingen te moeten doormaken

Vertaald uit: The Velveteen Rabbit
or, How Toys Become Real
van Margery Williams (1920)

Met dank aan Karine Croes


UP TOP